فصل بهار است و مه شعبان و هنگام سرور

دامن زگل لبریز کن بر صدر مجلس کن عبور

پیمانه را لبریز کن ساقی تو از جام طهور

طبع مرا سرشار کن تا گویم از حور و قصور

بر محفل ما دور زن تا بنگری اهل شعور

ساغر به کف بنشسته چون باغ بهشت و قصر حور

زیبا گلی بشکفته اندر بوستان احمدی(ص)

کز عطر آن گل چون خُتَن گردیده باغ سرمدی

شد چشم زهرا(س) و علی(ع) روشن به نور امجدی

زد بوسه بر این گل نبی (ص) بنمود شکر ایزدی

روشن ز مصباح الهدی این عالم هستی نمود

رب المشارق از کرم بر ما سوی دستی گشود

در سوم شعبان جهان شاهد به ثارالله شد

بنگر که ارض و آسمان روشن ز وجه الله شد

عالم ز یُمن این پسر طور کلیم الله شد

آتش گلستان بر خلیل(ع) از این وجیه الله شد

تا زد قدم در عالم هستی حسین ابن علی(ع)

شد از جمال انورش قلب محبین منجلی

تا فاطمه(س) زد بوسه بر ماه رخ زیبای او

ظاهر شد از دوش علی(ع) مهر جهان آرای او

معراج صدر مصطفی (ص) شد از محبت جای او

گفتا حسین (ع) است از من و عالم تجلی گاه او

مهر حسینم(ع) در جهان چون کیمیای احمر است

بهر (رهائی) سایه ی لطف خدای اکبر است

شعبان معطر گشته از گل های باغ بوتراب

عالم شده مُلک خُتَن از گلشن ختمی مآب

گردیده باز ای دوستان از بهر ما باب ثواب

فرصت غنیمت دان و گیر از گلستان عطر وگلاب

چون بگذرد بر ما زمان وقت پشیمانی رسد

هنگام رفتن زین سرا پا چشم بارانی رسد

(اثرطبع استادحاج علی محمد رهائی شهرضائی)

سروده شده درتاریخ1394/2/28